Als de zaallichten regelmatig uitgaan en de grote schermen oplichten, krijg je kippenvel. "Rahn schiet", "Özil scoort" of "Müller draait om zijn as en ...." - de monitoren tonen magische momenten van enorme vieringen die duidelijk maken waarom voetbal een museum nodig heeft.
Het is sinds 2015 gevestigd in Dortmund, op maximaal een uur rijden van vijf Bundesliga-stadions. Schalke, Keulen en recordkampioenen wagen zich hier ook binnen, vlak naast het hoofdstation. Er zijn 200.000 bezoekers per jaar, met de thuiswedstrijddagen van BVB als drukste dagen, wanneer de bezoekende fans in de stad zijn. Het gebouw is niet verdeeld in verdiepingen, maar in helften.
Verdeeld in de eerste en tweede helft
De eerste is gewijd aan het nationale team. Hun overwinningen, hun nederlagen, hun geschiedenis. En dat gaat niet ver genoeg. Het museum laat meer zien. De behandeling van Joodse spelers tijdens het nationaalsocialistische tijdperk, bijvoorbeeld. Het beschrijft de politieke dimensies van internationale wedstrijden, zoals de Duits-Duitse wereldbekerwedstrijd die Sparwasser in het voordeel van het DDR-team besliste. Of het herinnert zich de speler Lutz Eigendorf. Zijn fatale verkeersongeval, dat opduikt in Stasi-documenten, is een mysterie. Natuurlijk schittert de tentoonstelling ook op veel plaatsen, dankzij de sterren op de truien, de keizerlijke uitstraling van de vitrines van Beckenbauer en de vele overwinnings trofeeën. Overigens nemen de trofeeën van het vrouwenelftal meer tentoonstellingsruimte in beslag dan die van hun mannelijke tegenhangers.
De tweede helft is gewijd aan clubkleuren, fancultuur, stemmen van verslaggevers en andere accessoires - het ballonzijden trainingsjack van Christoph Daum bijvoorbeeld, dat ooit gestolen werd. Al met al is het ook een soort cultuurgeschiedenis die het museum in vele facetten presenteert - en op een zeer onderhoudende manier. De organisatoren van de tentoonstelling zijn dan ook helemaal niet verbaasd als niet de clichématige mannelijke fan met een sjaal in huiskleur het gebouw binnenkomt, maar een goed gemêleerd publiek. Ze kunnen de vaardigheden van de professionals ook zelf ervaren: bijvoorbeeld in de liggende positie van Klaus Fischer met zijn "doelpunt van de eeuw".
Na afloop van de tweede helft is er een rustpauze, het veld op de begane grond. Dit gaat niet langer over voetbalgeschiedenis, onsterfelijke helden en sportpolitiek: hier moet de bal gewoon in het doel.
