Dat was een korte reis naar Wuppertal. En het station? Niet slecht. En wanneer zegt men dat ooit over een station? Het herkenningspunt van de stad staat al op het voorplein. De zweeftrein. Maar ik stap niet meteen in de trein, want mijn eerste bestemming ligt op slechts 10 minuten wandelen van het centraal station. Het historische stadhuis. Het is een echt juweeltje. Het is dan ook geen wonder dat locatiescouts deze plek hebben opgemerkt. Films als "Romy Schneider" en "Männer von Emden" zijn hier opgenomen.
Een zwembad bezoeken zonder zwemspullen? Natuurlijk, ik ben tenslotte op filmreis. Na een korte wandeling zie ik de zwemopera. Het stedelijke zwembad uit glas en staal ziet er futuristisch uit. De welvende koepel doet me op de een of andere manier denken aan een openende schelp. Binnenin zorgt het glazen dak voor een prachtig lichtspel. Een buitengewoon, artistiek decor. Blijkbaar is het ook ideaal voor dansscènes en daarom was de zwemopera ook de opnamelocatie voor de Wim Wenders-documentaire "Pina". Het gaat over Pina Bausch, de beroemde choreografe en creatieve geest van de stad, die met het Tanztheater Wuppertal wereldwijd dansgeschiedenis schreef. De cast van de Duitse serie "Babylon Berlin" heeft hier ook gefilmd. Een bijzonder zwembad met een rijke geschiedenis – dat realiseer ik me zodra ik de hal binnenkom. Een tentoonstelling laat duidelijk zien hoe het zwembad vroeger voor shows en wedstrijden werd gebruikt. En de volgende keer? Dan zwem ik een rondje.
"Hoe schattig is deze plek?" denk ik bij mezelf terwijl ik door het Luisenviertel wandel. De studentenwijk is de oude binnenstad van Wuppertal. De wijk ligt vlakbij de Historische Stadthalle en is voor mij absoluut "filmklaar". Kleine steegjes, talloze oude gebouwen, boetiekjes, cafés, plaatselijke winkeliers. En af en toe ontdek ik een van de typische Bergische leistenen huizen. Het is echt de moeite waard om hier rond te wandelen. Anders loopt men het risico dat men de kans mist om de liefdevol en creatief ontworpen achtertuinen te ontdekken of het trendy café in de zijstraat te bekijken. Het Luisenviertel heeft absoluut charme en doet me denken aan bepaalde hoeken van Berlijn. Maar het zijn niet alleen studenten die hier van de middagzon genieten. Het publiek is net zo kleurrijk als de wijk zelf.
Het spreekt voor zich dat ik vandaag niet in de zweeftrein wil stappen. Het voelt altijd bijzonder om boven de straten te zweven terwijl de stad onder zich voorbij trekt. Onder me de Wupper, auto's, voetgangers. Ik zit dan wel hoog, maar op de een of andere manier ben ik toch heel dicht bij de gebeurtenissen in de stad. Ik stap uit "het herkenningspunt van de stad" en sta voor het volgende uithangbord van Wuppertal. Het toekomstige Pina Bausch centrum. Het is nog “under construction”, maar ik kan nu al voelen dat hier iets groots wordt gebouwd. De nalatenschap van de legendarische Pina Bausch zal hier levend worden gehouden en ook al is het nog in aanbouw, er zullen steeds weer spannende evenementen zoals workshops en festivals plaatsvinden.
