Wie met de Rothaartrein door het Siegerland reist, kijkt wel eens vaker door het raam dan op andere trajecten. Want hier krijgen reizigers een voorproefje van een van de vele natuuravonturen die hen in het Rothaargebirge te wachten staan.
"We hebben hier toch ook stopcontacten?" zegt de treinbegeleidster als ze me met mijn laptop op schoot ziet zitten. Praktisch, denk ik. Ik weet zeker dat ik die zo nodig heb. Ik ben tenslotte bijna anderhalf uur onderweg. "Dit is een noodhalte – druk op de stopknop om uit te stappen." De aankondiging doet me grijnzen en ik kan het niet helpen om terug te denken aan mijn schoolbusdagen in het dorp. Lang geleden. En de reis doet me op de een of andere manier ook denken aan mijn kindertijd en jeugd op het platteland.
Zo idyllisch. De Rothaartrein rijdt door bosrijke gebieden en vaak langs de rivier. Af en toe passeren we pittoreske vakwerkdorpjes en als voormalig dorpskind kan ik het niet helpen me af te vragen hoe het is om hier te wonen. Het weer is niet op zijn best vandaag, maar het is mystiek. En ik hou ervan. De mist hangt over de heuvels van het Rothaargebirge. Het is duidelijk dat het hier wemelt van de wandelparadijzen.
Het station had net zo goed Nergens kunnen heten. Het stationsgebouw ziet eruit als iets uit een sprookjesfilm. Ik sta voor een smal, puntig houten gebouw. Verrassend genoeg is er een aangrenzende eventschuur met een biertuin – de douanepost. Het is echter te vroeg voor bier en ik ben voor hogere dingen voorbestemd. Ik ga naar de Ginsburg. Het kost me slechts 20 minuten om door het dichte bos, langs een klein beekje en schilderachtige open plekken te wandelen voordat ik de gele kasteelruïne zie. Voor een kleine donatie kan ik zelfs de kasteeltoren beklimmen. Ik sta daar een tijdje en geniet van het panoramische uitzicht over het Rothaargebirge. Ik neem een korte pauze in het café Ginsburgschänke, dat vlak naast de kasteelruïne ligt. Een schilderachtig, rustiek stenen huis met een prachtig terras. Ik laat echter niet te veel tijd voorbijgaan, want ik kijk er al naar uit om mijn reis langs deze schilderachtige achtergrond voort te zetten. Want vandaag is, zoals we allemaal weten, de reis de beloning. En zo zit ik al snel weer op de Rothaartrein. Bos, water, mist en mijn gedachten tollen. Ik ben niet langer geïnteresseerd in de dalende laadtoestand van mijn laptopbatterij.
Bad Berleburg is geen noodstop, maar een eindstation.
Goed dan – daar gaan we. Ik vertrek vanaf het station in de richting van het bos en het gaat al snel steil omhoog.
Een verzorgde man begroet me: "Nu al vrijaf?" vraagt hij me. "Ik heb vandaag vrijaf," grijns ik hem toe. "Is dat wel mogelijk?" "Ik denk dat je me met iemand vergist – ik ben niet van hier." "Ah, dat vroeg ik me al af, hè, fijne dag nog!"
En wat ik me eerst afvraag. En verder gaan het bergopwaarts. Langs vele houten bankjes, elk voorzien van kleine schildjes. "Franks Bank - I did it my way" staat er op een van de rugleuningen. Het idee is om voor slechtweerwandelaars ook mogelijkheden te creëren om even te pauzeren. De meeste bankjes hebben kleine "flitscher" en doekjes om de bankjes regenvrij te houden. Wat grappig. Na een paar honderd meter zie ik mijn bestemming al door de boomtoppen glinsteren. Wat grappig, denk ik bij mezelf en stap sneller.
Op de wandelparking draagt een oudere heer zijn kleine rugzak en kijkt me aan. "Zullen we vandaag wat gaan bewegen?" "Dat dacht ik vandaag ook." grijns ik.
Ik kan het inmiddels duidelijk zien. Het grote gouden ei midden in het bos. De sculptuur "What came first?" is een echte blikvanger en niet alleen met Pasen een bezoek waard. Het is ook een van de elf artistieke installaties op de 23 kilometer lange WaldSkulpturenWeg, die loopt tussen Schmallenberg in het Sauerland en Bad Berleburg. Eenmaal aangekomen, neem ik plaats op een bankje en kijk naar beneden in de vallei. Ik heb er iets minder dan 40 minuten over gedaan om hier te komen. Ik hijg, maar heb geen spijt. In de verte zie ik de oudere heer lopen. Zijn handen achter zijn rug geklemd, natuurlijk. Achter hem zijn de bergen van het Siegerland in mist gehuld. Wat een idylle.
Terug in Bad Berleburg heb ik zin om uit te rusten. Ik vind een klein, schattig koffiehuisje op een paar honderd meter van het station. Eieren maken in Bad Berleburg de orde van de dag uit. Eierschalen van papier-maché bungelen aan het plafond. Maar misschien is dat gewoon toeval. Ik bestel een chocolademuffin en een cappuccino terwijl ik verder rondkijk. De toonbank ziet eruit als een boekenkast en overal staan verse tulpen. Heel gezellig.
Voor mij is het terug naar Düsseldorf. En het is maar goed dat de Rothaartrein stopcontacten heeft. De aankomende trein heeft 25 minuten vertraging. En: aansluiting in Siegen? Die haal ik niet. Dus gaat het via Kreuztal naar Hagen en kom ik een uur later dan gepland in Düsseldorf aan. Maar het WLAN op de RB91? Dat maakt wat mogelijk. Bedankt Rijn-Ruhr netwerk.
Komt de trein weer eens niet? Geen probleem, in NRW valt er genoeg te ontdekken.
Overnachtingstip:
En als men er spontaan een dag bij wil doen – in Hotel Alte Schule in Bad Berleburg slaapt men hemels, want het is de winnaar van het tv-format "Mein himmlisches Hotel auf VOX".
Jouw tocht:
58,9 km; 1:18 h reistijd
Totale energie| Energie per 100 km trein: 0,77 kWh | 1,3 kWh
Ter vergelijking
Totale energie | Energie pro 100 km auto: 5,64 kWh | 12,79 kWh
